Never change a winning team

Eind december zitten we rondom de tafel om de onderwerpen te bedenken voor onze maandelijkse blogs. Ik houd mij meestal terzijde want schrijven, daar heb ik echt geen Hollandse kaas van gegeten. Dit is toch meer Ilse’s passie en dat doet ze goed. So never change a winning team, dacht ik nog...

Vaderdag

We belanden in de maand juni.
Wat gaan we deze maand belichten? 
Het woord Vaderdag staat in de contentplanning...

Ilse: “Goh Albert, is het niet een leuk idee als jij iets vertelt of schrijft wat deze dag voor jou betekent?”

Nou moet je weten dat ik een afkeer heb van Vaderdag. Het is verworden tot één groot commercieel feest, waarbij het bedrijfsleven ons vertelt hoe en wanneer we aandacht en vooral geld aan elkaar moeten besteden.

Tuurlijk, toen onze jongens nog klein waren en mij verrasten met de meest geweldige knutsels en niet te vergeten de hardop - meestal haperend - voorgelezen versjes, ja, dát was een verschrikkelijk leuke periode.

Ik geef niks om tastbare cadeaus, dus ook niet voor Vaderdag. Wanneer je toch vindt dat je mij iets moet geven, doe mij maar een ‘het-moet-op-kunnen-cadeau’, neem me mee naar de bioscoop of trakteer me op een wandeling in de natuur.

Naar het zuiden

Dan komt onze oudste zoon Sebastiaan in januari thuis met de vraag of ik zin heb om met hem naar Parijs te fietsen. Hij en ik samen op de fiets met een tent naar het zuiden.

Ik ben er even stil van. Ik heb – vind ik zelf – een goede band met hem.  Met allebei mijn zonen. Toch ben ik beduusd. Een 24-jarige jongen die in zijn drukke sociale agenda plek wil vrijmaken om nota bene met mij een week lang op pad te gaan. “Om samen nieuwe herinneringen te maken pap."

Muilezels die afzien

Je raadt het al. We zijn naar Parijs gefietst!

Maandag 27 mei was het zover. Op twee volbepakte fietsen vertrekken we met de gids van Paul Benjaminse, Onbegrensd fietsen naar Parijs, via Nederweert naar Gulpen en verder richting het zuiden.

De weersvoorspellingen voor deze week variëren van zonnige-perioden-met-geregeld-een bui tot tropische-temperaturen-voor-de-tijd-van-het-jaar. Je snapt dat we op alles voorbereid willen zijn en er uitzien als twee muilezels in fietskleding.

Ik zal je het hele reisverslag besparen. Maar weet wel dat de weg voortdurend omlaag en omhoogging, weliswaar niet erg steil maar wel zo’n beetje de hele reis.

Dat het twee dagen lang met bakken uit de hemel viel.

Dat we dorpen passeren die, zacht uitgedrukt, betere tijden hebben gekend. Waar de boulangerie meestal fermé is en de buurt-Spar meestal ook.

Dat er nergens - echt nergens - een koffietentje te vinden is wanneer je dat toch echt heel erg nodig hebt. Gewoon omdat je er een beetje doorheen zit.
 

Dan breekt dag zes aan. Nog 115 kilometer naar de Eiffeltoren. Zoonlief wil (lees: moet) die avond in Parijs aankomen want er wordt gevoetbald. De finale van de Champions League. Dus breken we in alle vroegte ons tentje af en zetten er flink de vaart in.

Tegen het einde van de dag bereiken we de buurt rondom het Gare du Nord. Over de Rue de St.-Denis rijden we via de mij bekende wijk Le Marais, na een snelle glimp op het Centre Pompidou, door naar het Ile de Cité, het eilandje in de Seine waarop de Notre-Dame staat.

We zigzaggen door verschillende wijken en dan is daar eindelijk die imposante Eiffeltoren! We zijn opgelucht en uitzinnig tegelijk. Dit moment willen we vastleggen. Dus vraag ik aan een leuk uitziende mademoiselle of ze een foto van ons wil maken. Dat wil ze wel.

Vaderdag viel vroeg dit jaar! :-)
 

Joshi's voor stoere mannen

En omdat we nu toch zo lekker in de vader-zoon-flow zitten, trakteren we jou op een filmpje waarin mijn ‘fietsende’ zoon Sebastiaan en ik je een paar Joshi modellen laten zien.
 

By the way: de beelden zijn vastgelegd én geëdit door mijn andere zoon Christophe, die liever áchter dan vóór de camera staat. Dat ik beretrots ben, spreekt voor zich.

P.S. Je vindt dit filmpje trouwens ook als MP4-bestand op onze pagina Downloads onder het derde balkje 'Joshi Filmpjes'.